მისია "მშრალი ფეხები" შესრულებულია!

სამარშრუტო ტაქსთან მივცურე. ხო მივცურე. ადრე მიკვირდა როცა ტელევიზორში ციმბირელ, ყინულის ჭრილში მყვინთავ ბიძებს აჩვენებდნენ. რა ჯანმრთელობა აქვთ ასეთი მეთქი. თურმე სულ ტყუილად მიკვირდა. არანაკლებ ყინულოვან წყალში მომიწია დღეს სელაპივით ყვინთაობა. ბათუმში ასეთი ტბორი არასდროს მდგარა. უკვე აზრი არ ქონდა ტროტუარზე მშრალი კუნძულების ძებნას. "წინ მშრალი მომავლისკენ" გავიფიქრე მე და გზა განვაგრძნე.
სამარშრუტო ტაქსში საპატიო, მძღოლის გვერდითა სავარძელი და სიმბოლურად გადასადები ღვედი მერგო. მერგო ამასთანავე ორი გოგოს ყოვლის მომცვლელი, საკმაოდ ხმამაღალი და შეუჩერებელი საუბრის მოსმენის პატივი. იქედან გამომდინარე რომ მძღოლი ლამის იყო ტროტუარზე ადიოდა და სადარბაზოებიდან ხვერწნით აგროვებდა
მგზავრებს. გზა საკმაოდ გამიგრძელდა. სამაიეროდ გოგონების წყალობით მგზავრებმა გავიგეთ თუ :"რა ეცვა ნათიას სიდედრს. სად იყო წასული კახა როცა ანას ატყუებდა. რატომ იყიდა ნაზიმ მაინც და მაინც ის ყვითელი სტოლსაფარი როცა მზიამ ისტამბულ-ბაზრიდან უკეთესი იისფერი ჩამოუტანა. აჭართაიგულში რომ კაი თაიგულებს აკეთებდნენ მაგრამ ახლა გააფუჭეს. ანზორს რომ გელამ ფული ასესხა და სტამბულში რომ წამოვიდა და ლენასთან რომ შეუსწრო... "სწორედ მაშინ ჩამოვეი ჩემს გაჩერებაზე და ყურებზე თოვლი მივიდე... ზოგჯერ რა კარგია სიჩუმე!!!
ხოფა- 90 იანების მექა, იერუსალიმი და რომი. ყველა გზა და სამარშრუტო ტაქსი ასე თუ ისე აქ მოდიოდა. დღეს ცოტათი მოაკლდა "მლოცველები" მაგრამ ისეთი "იშვიათი" ნივთისთვის, როგორიც რეზინის ჩექმაა აქ უნდა მოხვიდე. ხოდა მოვედი მეც. ჩავდექი როგში და მედგრად ვულძლებდი ფეხქვეშ კოჭებამდე ცივ წყალს. "აი რა ღირს!?-20ლარი.მომე 43,42 და 41 ზომა. ქალბატონო აი ორივე მარცხენაა.. დეექცა დაბადება ჩინელებს. პაპიი, მე ყვითელს მიყოდი? ყვითელი იქნება რომ ჩაგაბარებ. რას იძრობდი ფისკულტურაზე ვალინკას, ვენაცვალე ვინც მოგპარა! მაი ქალისა ბატონო დაანებეთ თავი! რაზე ხდებით? ამხელა გვირილა რომ ახატია საკმარისი არაა!?" მოკლედ დიდად მეწუნიობის თავი აღარ მქონდა, ზომა მოვიკითხე და ეგრევე წამოვედი (გამოვცურე) სახლამდე კბილების კაწკაწით მოვედი. შხაპი, ჩაი, და ყველაფერი რაც სითბოსთან ასოცირდებოდა... სამაგიეროდ!?
სამაგიეროდ ღამის ეთერისთვის სამსახურისკენ გზას კარგად ეკიპირებული გავუყევი. ჩემი რეზინის ჩექმები შეუპოვრად აპობდნენ თოვლს, წყალს და მიიკვლევდნენ გზას სამსახურისკენ. ბავშვობის მივიწყებული გრძნობა გამახსენდა. აი ის, ღრმა გუბეებს რომ ეძებ და გემოზე გადი გამოდიხარ. თან გსიამოვნებს როცა ფეხი არ გისველდება. ეჰ არ ვიცოდი ეს, საკმაოდ არასაიამოვნო მოგზაურობა ასე თუ დამამახსოვრდებოდა. არა რა, აი ამ გუბებში ტყაპუნის, მაღალ-ბათუმურ თოვლში გემოზე სიარულის და ბავშვობის მივიწყებული ანცობის გახსენებისთვის, სახლში ერთი რეზინის ჩექამა უნდა ეგდოს ნაღდად ღირს. დრომ მოიტანა, ინგლისურის და "ვალინკების" გარეშე დღეს ვეღარსად წახვალ. მითუმეტეს ბათუმში!!!

ხო ისე, ვალინკებს რუსები ქეჩისგან შეკერილ მაღალ ყელიან ფეხსაცმელს ეძახეან. ეს კი რეზინის  ჩექმაა!!!