tag:blogger.com,1999:blog-4631904318780907054.post7206434815619511211..comments2023-12-04T11:48:04.026+04:00Comments on მთვარის კლუბი: ხის ხმლის კავალერი და 08.08.08Dato trapaidzehttp://www.blogger.com/profile/07462302328170980715noreply@blogger.comBlogger5125tag:blogger.com,1999:blog-4631904318780907054.post-43913404143205491092012-02-09T18:56:20.703+04:002012-02-09T18:56:20.703+04:00ხო, ეგ შუქის გათიშვის მომენტი მართლა რაღაცნაირად დ...ხო, ეგ შუქის გათიშვის მომენტი მართლა რაღაცნაირად დამთრგუნველი იყო. ქალაქი გაქრა მომანტალურად. ახლა კი შეიძლება ამაზე შედარებით გთავისუფლად სიცილი. მაგრამ მაშინ ... მართლა ფილმს გავდა ყველაფერი. ოკუპანტი მტერი მოდიოდა და შენ მზად იყავი დახვედროდი. მაგრამ ის რომ არ ჩანდა (ვერ ხედავდი) რაღაცნაირად გთრგუნავდაDato trapaidzehttps://www.blogger.com/profile/07462302328170980715noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4631904318780907054.post-13950144409871657552012-02-09T17:30:11.126+04:002012-02-09T17:30:11.126+04:00ომის დროს მეც ბათუმში ვიყავი. არ დამავიწყდება დაძა...ომის დროს მეც ბათუმში ვიყავი. არ დამავიწყდება დაძაბული დედაჩემი, დეიდაჩემი და ბებიაჩემი სამივე ერთნაირ პოზაში რო იჯდა სავარძლებში და ერთსა და იმავე ინფორმაციას იზეპირებდა. მე თავი რაღაც კინოში მეგონა და მარტო ორ რაღაცას ვახერხებდი : ა) დებილივით ვცანცარებდი, რომ როგორმე დაძაულობა შემემსუბუქებინა და ბ) საწოლზე გუნძრევლად ვიწექი და ბითლზებს ვუსმენდი ( და ეს მართლაც მშველოდა)<br />ერთ ღამეს დეიდაჩემმა ტქვა ტანსაცმლიანად დაწექითო, გამეცინა<br />ის ღამე იყო, ბათუმი რო ჩაქრა. აივანზე ვიდექი და ვუყურებდი ეზოებში შუქი როგორ მიინაბა. ერთი-მეორეს მიყოლებით. და ყველაფერი გაჩუმდა. გამაჟრჟოლა. საშინლად შემცივდა და რაღაცნაირად დავცარიელდი. მერე სიბნელიდან ბებიაჩემის ხმა გაისმა, დეიდაშვილს ეჩხუებოდა მობილური ჩააქრეო . ისტერიკული სიცილი ამიტყდა.fიბიnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4631904318780907054.post-77722306558040580772010-08-08T13:01:00.052+04:002010-08-08T13:01:00.052+04:00მეც ძალიან ბევრი რამ მახსოვს.
იმდენად ბევრი, რომ რ...მეც ძალიან ბევრი რამ მახსოვს.<br />იმდენად ბევრი, რომ რომელი ერჱი გავიხსენო არ ვიცი.vasasihttps://www.blogger.com/profile/09079468185224251853noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4631904318780907054.post-86445141557649577992010-08-08T02:16:37.877+04:002010-08-08T02:16:37.877+04:00მეც ბევრს შევსკდომივარ კამათში. ბევრიც ვიცი ახლა რ...მეც ბევრს შევსკდომივარ კამათში. ბევრიც ვიცი ახლა რომ სიამაყით ატარებს ყაყაჩოს მკერდზე... მაგრამ ვირთხებიც არსებობენ და ისეთი არწივბიც ცეცხლის ხაზზე ჩვენი და ამათი გულისთვისაც რომ იდგნენ... თუცა კონკრეტულად ვინმეს გულისთვის არავინ მდგარა. საქართველო იყო უკანDato trapaidzehttps://www.blogger.com/profile/07462302328170980715noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4631904318780907054.post-36299763100775272932010-08-08T02:07:27.739+04:002010-08-08T02:07:27.739+04:00მე კიდევ ის მახსოვს, რომ სულ მინდოდა რაღაც მეკეთებ...მე კიდევ ის მახსოვს, რომ სულ მინდოდა რაღაც მეკეთებინა. რამე დამავალეთთქო ვიხვეწებოდი, ღამით მართლა ძალიან მეშინოდა, თუმცა ხელვაჩაურში რომ ჩამოაგდეს ბაზაზე ჭურვი არ გამეღვიძე, მეზობლებმა გამაღვიძეს. კიდეც წინა დღეებში ჩემი მეზობელი გაიწვიეს რეზერვში, ეზოში იდგა და გაბზარული ხმით ამბობდა, კაი რა, რუსებს რას მოვუგებთო. უცებ შემეზიზღა და შემეცოდა, ძალიან დაპატარავდა ჩემს თვალში. შიშის გამო არავის განვსჯი, მეც ძალიან მეშინოდა, მართლა, მაგრამ არც გამიფიქრია ასეთი რამ. რეზერვში რომ ვყოფილიყავი, არც მაშინ ვიფიქრებდი. ძალიან ცოტა რამეში ვარ დარწმუნებული ბოლომდე, მაგრამ ეს ის შემთხვევაა, როცა ზუსტად ვიცი. 8-ში საღამოს სარფისკენ მანქანები რომ „მიფრინავდნენ“, ბრაზისგან ვტიროდი.<br />ჰუჰ არ მინდა ეგ ყველაფერი.ნანhttps://www.blogger.com/profile/03823450195141902559noreply@blogger.com