მთავარია არ დამავიწყდეს!

ამასაც გაუთიშეს ნეტი

ვერ ვიტან როცა დღე ტყუილუბრალოდ იფერფლება. ვერ ვიტან რა, ჩემს თავს ვერ ვიტან ამის უფლებას რომ ვაძლევ. „წუხანდელი ღამენათევია და ჩაიეძნა“ ჩემზეა ზედგამოჭრილი. თუმცა ეს წუხანდელი ღამეც რატომ დამათენდა ვერ გავიგე. ა კი, რაღაცეებს ვეძებდი. მაგრამ რას? ა, ხო, ის კი ვიპოვე რასაც ვეძებდი. მაგრამ მაინც. გამეღვიძა სადღაც სამი საათისთვის. როცა მივხდი რომ დავაგვიანე გაღვიძება, მეწყინა. მაგრამ გარეთ ისე წვიმდა, რომც არ დამგვიანებოდა მაინც გამსვლელი არ ვიყავი და ესეც მეწეყინა.

საწოლში მოვინდომე ნეტით ტკბობა, მაგრამ აღმოჩნდა რომ ჩემებს „ვაშლის პეროგის“ გამოცხობა მონდომებიათ, თან ელ-ღუმელში, თან მაინც და მაინც ის შტეფსელი ამოურჩევიათ სადაც მოდემი იყო შეერთებული. მეწყინა.

ცოტა ხანი ტელევიზორის პულტი ვაწვალე. არც რუსთავზე, არც საზოგადოებრივზე და არც იუმორინაზე საინტერესო არაფერი გადიოდა. რუსულ არხებზე... მეტ ნაკლებად. მაგრამ მაინც. დღე გადიოდა. წიგნი დავითრიე და ... ნახევარ საათში ტელეფონმა გამაღვიძა, მეგობრის ბავშვის ნათლობაზე თუ მოდიხარო. ვერ. ვმუშაობ მეთქი და მეწყინა. შემდეგ პირწიგნაკს ვეწვიე (გამოცხვა „ვაშლის პეროგი“). არ ვიცი რა დღე იყო დრუიდული ან გათხოვილ ქალთა კალენდრით, მაგრამ ყველა ახლობელმა ქალმა, ვინც გათხოვილია, ქოქოლა დამაყარა. „ცოლი, ცოოლი, ცოოოოლი“. ცოლი თვქენ და ცოლის დაც...

ბოლოს აღმოჩნდა რომ გემრიელ ყავაზე მიპატიჯებაც გავმაზე სამსახურის გამო. გარეთ ისევ წვიმდა, პირველი არხი კი იგინებდა რომ „ცხოვრება მშვნიერია“. მეწყინა. ბოლოს მივხდი რომ ძალიან ბევრი მეწყინდა და საბოლოოდ ამ ყველაფერს რომ არ ეწყინა ჩემთვის ჩავალაგე ჩანთა და გამოვწიე აქეთ. გზაში კი რატომღაც რომელიმე უცხო ენის შესწავლის სურვილი ამეკვიატა. „მე და ბაბუა აფრასიონი სახლში სულ ფრანგულად ვლაპარაკობთ“. მერე გამახსენდა რომ არც ბაბუა „აფრასიონი“ მყავდა და ისიც გამახსენდა რომ რაც უფრო იშვიათად ჩავდიოდი სახლში, მით უფრო ვრწმუნდებოდი იმაში რომ ეს „უცხო ენა“ უკვე  კარგად ვიცი.

ჰმ, ღამით შევედი სახლში და ღამითვე გამოვედი. დღე სადღაც გამეპარა. ( ერთმა პაწუკელა გოგომ მომიყვა „დედიკომ დამაძინა და ახალი წელი ისე მოვიდა არც გათენებულაო“. ადრე დაუძნებიათ რომ ახალ წელს შეხვედროდა. გაღვიძებისას რომ მზე ვერ დაინახა იფიქრა არ თენდებაო. სყვარელი პაწუკელა გოგო)

მოვედი, სავარძელში გავიჭიმე, ყურსასმენები მოვირგე, პლეილისტი (საახალწლო) ავაწყვე და ჩვენს დეგრადირებულ, დაბლოკილ-დაკოდილ ნეტს სასწაულს ვთხოვ.

დაცვის თანამშრომელმა ყავა მომართვა. ვაა, მართლა კაია ყავა. საღამო მშვიდობისა. ჰააა, დავიწყოთ ღამე? ოღონდ რომანტიკას, მელანქოლიას, ნოსტალგიას და რაღაც ტანჯვა წამება განწყობას ნუ მომთხოვთ... მეზარება სევდა.

იფ, კაია ყავა . ახლია კი იმაზე უნდა ვიფიქრო რომ ეს ამ წლის განმავლობაში პირველი და უკანასკნელი დღეა რომელიც გავფლანგე. ხო კაი აზრია. მთავარია არ დამავიწყდეს!!!